در مواجهه با فيلم‌هاي «ژان رنوار»، اگر قرار باشد جايي براي نشستن يا ايستادن انتخاب کنيم، شايد رقصيدن انتخاب بهتري‌ست، دويدن و رقصيدن، افتادن و رقصيدن، ايستادن و رقصيدن، نشستن و رقصيدن، هر عملي به مثابه‌ي رقصيدن؛ رقص هم‌چون عملي رهايي‌بخش که با نظم‌هاي پيشيني و ايستا هم‌خواني و هم‌نشيني ندارد. ژان رنوار همواره تصميم مي‌گيرد معاصر خودش باشد؛ ما، خيره به نمود حقيقي دوران: «ميشل سيمون» افتان‌وخيزان، هيستريک و عصيان‌گر و رهاشده، در پايان «بدکاره» و «بودو از غرق شدن نجات يافت». کتاب پيش‌ رو، مبنايش را بر فيلم «بودو از غرق شدن نجات يافت» گذاشته، ولي ريچارد باستن، شورانگيز و پيرانه‌سر، تک‌نگاري سينه‌فيلي‌اش را با همان ذوق‌ورزي لازمه‌ي يک منتقد سينه‌فيل، به مجموعه‌اي از فيلم‌ها و کتاب‌ها گسترش داده و از درون فيلم به پيرامونش، تاريخ معاصرش و گذشته و آينده‌اش پيوند مي‌دهد. باستن در کتاب «بودو از غرق شدن نجات يافت»، نشان مي‌دهد که چگونه آن بودويي که به رودخانه‌اي وارد شد، با هيبتي به قول «آندره بازن» هم‌چون شير، با وجود ميانه‌ي به‌قصد اخلالگر و گمراه‌کننده‌ي فيلم، همان بودويي‌ست که در پايان، همه‌ي آن عروسي و حبس ابد زندگي بورژوايي را به‌هم ريخت و در رودخانه گم شد. رودخانه‌ي رنوار چنان در آغاز و پايان همان است که ديگر نمي‌توان به جمله‌ي «هراکليتوس» اعتنا کرد که هيچ‌کس دوبار پا به يک رودخانه نمي‌گذارد چون نه او همان فرد بار اول است و نه آن رودخانه همان! اين کتاب کوچک و عزيز، به‌درستي فيلم رنوار را توضيح داده و تحليل مي‌کند که چه ارزشي در «بودو»‌بودن نهفته است و چه‌گونه آنارشيسم بي‌نزاکت و عصيانگر او چيزي‌ست که همه‌ي ما خواهان آنيم.