«نزديک ايده» مجموعه‌ي يادداشت‌‌ها و جستارهاي نويسندگان، روزنامه‌نگاران و انديشمندان گوناگون درباره‌‌ي مکان‌ها و نامکان‌هايي است که در آن‌ها فکر مي‌کنيم. در اين مجموعه نويسندگان به مسئله‌اي پرداخته اند که امروزه‌روز با ايجاد و گسترش فضاهاي شهري، مکان‌ها و حتي نامکان‌هاي گوناگون عمومي هر چه بيشتر مورد توجه قرار گرفته‌اند. اين نکته از ديرباز آشکار بوده که مکاني که انسان در آن قرار دارد در ايده‌ها و فکرهايي که به سراغش مي‌آيند نقش قابل توجهي ايفا مي‌کنند. هم ازين‌ روست که مي‌توان بخشي از انديشه‌هاي داروين را در مسير جنگلي‌اي يافت که او عادت داشت در آن قدم بزند، يا مي‌توان رد هواي تازه‌ي کوهستان را در نوشته‌هاي متاخر نيچه دنبال کرد. فضاي فکري مدرن نمود بيروني خود را در مکان‌هايي مي‌يابد که انسان امروزي در درنگ‌هاي چند لحظه‌اي خود در گيرودار زندگي، دمي در آن‌ها مي‌آسايد. به عنوان مثال به انتظار رسيدن قطار مي‌نشيند، يا با دوستي قديمي در گوشه‌ي کافه‌اي دنج تجديد ديدار مي‌کند، و يا حتي در يک سخنراني حوصله‌سربر دانشگاهي‌اي شرکت مي‌کند. چنين فضاهايي فرصت و فارغ‌بالي‌اي را که پيشينيان از آن برخوردار بودند از انسان مي‌گيرد ولي در عوض فرصتي ديگر و مغتنم‌تر در اختيار او مي‌گذارد: فرصت خيال‌ و ايده‌پردازي در اوج ملال. فضاهاي فکري صرفا به مکا‌ن‌‌ها يا نامکان‌ها- نظير ايستگاه‌هاي اتوبوس و مترو، فروشگاه‌هاي زنجيره‌اي و ...- محدود نمي‌شوند و فضاهاي ذهني را نيز شامل مي‌شوند. منظور از فضاهاي ذهني آن دسته ذهنيتي است که از طريق روايت‌ها و داستان‌هايي که شخص مطالعه کرده، ديده يا شنيده، و حتي تجربه کرده است بر مي‌آيد و زمينه‌ي فهم و ادراک دنيا را به شيوه‌اي خاص و شخصي فراهم مي‌کند. با داشتن چنين ذهنيتي شخص مي‌تواند با انديشيدن در اين فضا‌هاي فکري، به ايده‌ها و انديشه‌هاي نو دست يابد و لايه‌هاي روايي ذهن خود را مدام بهبود و ارتقا ببخشد. «نزديک ايده» در نه بخش نسبتا کوتاه به بررسي فضاهاي فکري مکان‌مند و ذهني مي‌پردازد و گاه با شيطنتي آميخته در لحن،‌ نتايج آن را گزارش مي‌دهد. نويسندگان اين متن‌ها مطابق با سنت معروف آلماني مدام در حال بازبيني و شک و ترديد در دانسته‌هاي پيشين خود هستند و در تلاش‌‌اند مفهومي نوين از کنش انديشيدن ارائه بدهند و مشروعيت ايده‌ي جاافتاده‌ و متعارف «مکان‌» را به پرسش بگيرند.