پوآرو چند لحظه ديگر را آنجا گذراند. يکي دو بار سرش را تکان داد. سپس گورستان کليسا را ترک کرد و مسير باريکي را در امتداد صخره‌ها در پيش گرفت. اينک بار ديگر از حرکت باز ايستاد و به دريا خيره شد. با خودش گفت: «حالا ديگر از اين بابت مطمئنم که مي‌دانم چه اتفاقي افتاده و چرا. مي‌دانم که چه حادثه تلخ و غم‌انگيزي بوده. همه بايد اين راه طولاني را برگردند. "پايان من، آغاز من است." شايد هم کسي خلاف اين نظر را داشته باشد؟ "شروع من، پايان غم‌انگيزي داشته؟" آن دختر سوئيسي بايد بداند، اما آيا به من خواهد گفت؟ پسره که ايمان دارد او اين کار را خواهد کرد. محض رضاي خودشان هم که شده ـــ آن دختر و پسر. نمي‌توانند با زندگي کنار بيايند مگر آنکه همه چيز را بدانند.»