کتاب «دو دستي» نوشت? منصور ضابطيان است. اين کتاب که در دست? آثار سفرنامه‌اي و ناداستان قرار مي‌گيرد، مربوط به سفر ضابطيان در پاييز سال 1402 به ژاپن است. اين نويسنده در سفري يک‌ماهه به بعضي شهرهاي ژاپن، مشاهدات خود را از آداب‌ورسوم اين کشور در کتابي به نام «دو دستي» نگارش کرده است. اين کتاب که يازدهمين اثر سفرنامه‌اي ضابطيان است، براي خواننده سفري کاغذي به کشور ژاپن را به ارمغان مي‌آورد و عکس‌هايي که نويسنده از مشاهدات خود در کشور ژاپن به اين کتاب و در کنار نوشته‌ها اضافه کرده مي‌تواند به تصويرسازي همگام با خواندن کتاب کمک کند. سفرنام? «دو دستي» شامل تمامي شهرهاي ژاپن نمي‌شود و مقاصد نويسنده در اين کشور، شهرهاي توکيو، يوکوهاما، کيوتو، اوساکا، کوبه، نارا و هيروشيما بوده و او شرحي از حضورش در اين شهرها را به‌عنوان سفرنامه‌نويس نوشته است. براساس گفته‌هاي نويسنده، «دو دستي» نتيج? مشاهدات شخصي ضابطيان و شنيدن روايت ژاپني‌ها و خارجي‌هايي‌ست که در روزهاي اقامت او در ژاپن ملاقات کرده است. ضابطيان دربار? کتاب گفته که نوشته‌هاي او هيچ مبناي آماري و تحقيقاتي ندارد و نمي‌تواند مورد استناد علمي قرار بگيرد و نوشته‌هاي او ديداري و شنيداري است. در بخشي از متن کتاب آمده: «عروس و داماد و همراهان وارد معبد مي‌شوند و مقابل محراب کفش‌هايشان را درمي‌آورند. عروس کفش‌هاي لژدار بلندي دارد که قدش را بلندتر از آنچه هست نشان مي‌دهد و داماد هم، يک جفت صندل سفيدرنگ به پا کرده است. حالا که کفش‌هايشان را درمي‌آورند، جوراب‌هاي سفيدشان بيش‌ازپيش به چشم مي‌آيد. اکنون مهمان‌ها دو بخش شده‌اند. خانواده? درجه‌ اول عروس کنار او روي محراب مي‌نشينند و روبه‌رويشان داماد و خانواده‌اش قرار مي‌گيرند. اعضاي درجه‌ دو و دوستان و جوان‌ترها هم روي نيمکت‌هايي که پايين محراب چيده شده نشسته‌اند. براي اينکه غريبه‌اي وارد نشود، در هر ورودي معبد نوار قرمزي گذاشته‌اند که يعني ورود ممنوع. به يکي از خانم‌هاي برگزارکننده مي‌گويم که دوست دارم بروم داخل و روي نيمکت بنشينم و قول مي‌دهم که هيچ مزاحمتي ايجاد نکنم، اما او مي‌گويد که مهمان‌ها برنامه‌ريزي شده‌اند و جا براي کس ديگري نيست. اما من مي‌بينم که جا هست؛ درعين‌حال به او حق مي‌دهم. تفکر و عادت ژاپني براي اتفاقي که در لحظه مي‌افتد، هيچ راه‌حلي ندارد. همه‌چيز بايد برنامه‌ريزي شود.»