اين داستان از زبان افسري نقل مي شود که همراه هنگش در روستايي مستقر شده اند. او از مردي مي گويد که در آنجا زندگي مي کند و هميشه پذيراي نظاميان است و او را سيلويو خطاب مي کنند. کسي درباره ي زندگي و دارايي او و اينکه چرا آنجا زندگي مي کند خبر ندارد فقط مي دانند که نظامي بوده و ولي از خدمت کناره گيري کرده است ولي از انگيزه ي او هم کسي چيزي نمي داند. تنهاي چيزي که عيان است کلکسيون ارزشمند تپانچه هاي اوست و اينکه در تير اندازي مهارت بسياري دارد. روزي نامه اي به دست سيلويو مي رسد که او را بسيار شادمان مي کند. وي همه ي افسران را جمع مي کند و شام خداحافظي مي دهد و همان شب راهي سفر مي شود ولي قبل از آن داستان خود را براي راوي تعريف مي کند.