نظريه آرنت در کتاب آيشمن در اورشليم اين است که شرهاي بزرگ در طول تاريخ بشر به‌طور عام، و به‌طور خاص جنايت عظيم هولوکاست، نه توسط متعصبان کور اتفاق افتاده است نه عامل آن بيماران با مشکلات رواني بوده‌اند بلکه به وسيله مردم عادي که استدلال‌هاي دولت‌مردان و حکومت‌هايشان را پذيرفته‌اند به اجرا درآورده‌اند رخ داده است و به همين دليل، از نظر اين مردم اعمالشان رفتاري طبيعي بوده‌است. ازين رو اين کتاب به بررسي کامل اين موضوعات مي‌پردازد. آدولف آيشمن يکي از فرماندهان اس‌اس آلمان نازي بود که به دليل جنايات بي‌شمار در اردوگاه‌هاي کار اجباري و کوره‌هاي آدم‌سوزي و اتاق‌هاي گاز در جنگ دوم جهاني «قصاب اروپا» لقب گرفت. او پس از جنگ به آرژانتين گريخت و سال‌ها در فرار بود. در نهايت اورشليم در دادگاهي محاکمه شد. دادگاهي که هانا آرنت هم به آنجا رفت تا اين محاکمه را مستندسازي کند. هانا آرنت در اين دادگاه متوجه شد که آيشمن در ذات خود کارهايش را کاملا اخلاقي مي‌دانسته و فکر مي‌کرده به هم‌وطنانش در حال خدمت‌رساني است. همين موضوع باعث شد که آرنت در تحليل‌هاي خود در اين کتاب مساله «شر» را مطرح کند و بار ديگر به ما گوشزد کند که مفهوم اخلاق چيست.